Yurtdışına ilk kez çıkanlar yazısında benim yurtdışına ilk kez çıktığım zaman ilk günlerde başıma gelen olaylardan bahsedeceğim. 2004 yılı temmuz ayında üniversiteyi bitirmemle birlikte eylül ayında kendimi Londra da buldum. Yurtdışına ilk kez çıkanlar yazısının konusu buradan itibaren başlamış oldu. İlk kez yurtdışı ziyaretine çıkıyordum hatta ilk kez uçağa binmiştim. Biraz korku vardı tabii. Londra’ya indiğimde beni karşılayıp kalacağım yere götürmesi için bana okulu ayarlayan yurtdışı danışmanlık firmasına karşılama hizmetinden yararlanmak istediğimi söylemiştim. Bunu firmaya söylüyorsun onlarda okula söylüyor okulda bir taksiciyi seni karşılaması için gönderiyor. Bunun için 60 pound ödemiştim. Daha sonradan aynı yolu metro(tube) ile 6 pounda gidebileceğimi öğrenmiştim tabii.
Neyse Londra Heathrow havaalanına indim. Ancak uçak rötar yaptığı için yaklaşık 3 saat geç indim. Bagaj alımı pasaport kontrol derken dışarı çıktım. Benim ismim yazılı bir tabelayla beni bekleyen birisini arıyordum. Oraya buraya gidiyordum ama kimse yoktu. Yaklaşık yarım saat sonra havaalanında bir anons. Anonsta sanki benim ismim geçti gibi ama tam da anlayamadım. Artık ismin benim olup olmadığı da farketmezdi danışmaya gitmem gerekiyordu. Giderken bir anons daha evet ONUR diyordu kesinlikle. Danışmaya gittiğimde taksici orada elinde tabelayla bekliyordu. Beklemiş beni göremeyince anons yaptırmış. İngilterede bir taksicinin doğal olarak İngiliz olmasını bekliyordum. Taksici Afganistanlıydı. Şaşırmıştım. Sonradan gördüm ki Londra‘da İngiliz olan taksici yok denecek kadar az.
Taksici beni Türkiye den ayarladığım İngiliz ailenin evine götürdü. Kalacağım yere ulaşmış olmanın verdiği rahatlıkla taksiden indim. Zile bastım ev sahibi kapıyı açtı düzgün görünümlü 50 yaşlarında bir adamdı. Ama arkadan bazı sesler duydum ve orada kalacağım 2 haftanın kötü geçeceğini o anda anladım. Köpekler de hemen kapının önüne geldiler biri küçük diğeri büyük 2 köpekle 2 hafta aynı evde yaşayacaktım. Olan olmuştu odama yerleştim.Hiç bilmediğim bir ülkede hiç tanımadığım bir insanın evinde kalmaya başlamıştım. Bu evde yalnız değildim. Bir İtalyan erkek birde japon kız vardı. Hemen hemen benimle aynı yaşlardaydı. Onlar da benim gibi öğrenciydi.
Yurtdışına ilk kez çıkanlar ilk olarak yapacakları geride bıraktıkları ailelerini aramak olacaktır. İstanbulu arayıp aileme geldiğimi haber vermem lazımdı. Cep telefonum Türkiyeyi aramıyordu. Ev sahibi bana hemen yakındaki marketten bir yurt dışını arama kartı alıp arayabileceğimi söyledi. Kartı aldım. Market sahibi oraların acemisi olduğumu anladı sanıyorum. Bana kartla ilgili bir şeyler söyledi. Hiç bişey anlamadım ama anlamış gibi yaptım. Kartın üstünde farklı farklı bir sürü numara vardı. Telefon etmeyi de beceremeyecek değildik heralde. Ben zannettim ki bizdeki gibi kartı takacaksın numarayı çevirip arayacaksın. Öyle değilmiş. Markete geri döndüm, marketçi birşeyler anlatmaya başladı yine anlamadım. En sonunda nereli olduğumu sordu. Türküm deyince az ilerde ki marketinde Türk olduğunu söyledi. Onun yanına gönderdi. O markete girdiğim anda Türkçe konuşmaları duydum. Market sahibi Gaziantepli bir abiydi ama sanki 40 yıllık bir dostumu görmüş gibi sevindim. Nasıl telefonla arayabileceğimi anlattı bu sefer anladım. Aradım. Eve döndüm yattım.
Üniversite mezunu bir adamdım ama bir telefon bile açamamıştım. Yurtdışına ilk kez çıkanlar için ilk bir kaç gün zor geçecektir. Daha sonra her şey yoluna girer. 2 ay sonra bütün hayatınızı orada yaşamışsınız gibi hissedersiniz.
Kaynak: Gezi Partisi
